Poput djeteta pokrivenog jorganom, mi ne vidimo dobro ni
sebe, a kamoli opštu gungulu u svom okruženju
Baš treba imati živce kao konopce, pa se nositi s ovim što
nam život priređuje. Na kokuzluk udarila i žerava i žegava; i zemlja se, evo, iz
ležišta pomjera. Samo ekonomija i politika planduju u svojoj mrtvaji.
Muka je potpuna kad se osvrnemo oko sebe. Naučnici poručuju da
bi planetu uskoro mogao da sustigne čak i sudnji dan: već do kraja ovoga
stoljeća!
I bez toga, briga je navrh glave. U Španiji, iz kuća za koje
ne mogu da otplaćuju kredite, dnevno iseljava blizu dvjesto porodica. Grci
jauču do neba, a Francuzi se stide da priznaju koliko ih trese ekonomska
padavica. U Italiji, pak, opet je glavna uzrečica ona njihova žalostiva: Mamma mia...
Svijet je sapet nedaćama. Hiljade milijardi dolara, kojim je
Obama nekako uspravio američko bankarstvo, sad su, u eurskoj varijanti, potrebne
Evropi. Bez basnoslovne novčane injekcije iz postelje će se teško podići
Italija, Španija, Portugal, Mađarska, kažu i Slovenija.
Da nije sve u parama, govore Iran i Sirija. Tamo zvecka
oružje, kroje se ratni planovi, razbrojavaju se saveznici i protivnici, a strah
raste poput kvasca.
A mi? Poput naivnoga djeteta, mi se pokrivamo jorganom preko
očiju: ne vidimo ni sebe dobro, a kamoli opštu gungulu u svom okruženju. Kao da
ne znamo da male, kad veliki kihnu, sljeduje makar upala plaća.
Ona nam svakako ne gine. Za aferima bi bilo da, svijetu
nebitni – za sebe nemarni, ne platimo i puno veći ceh.
